‘Linkebeek is een droom. Zeker, er is het groen, er is de rust, je bent overal dichtbij … maar bovenal is er ‘le sens de la communauté’, het gemeenschapsgevoel’. De dame die het zo op onze blinde kaart schreef, woonde al een leven lang in Ukkel, maar winkelen deed ze in Linkebeek en haar sociaal leven speelde zich af tussen GC De Moelie en Ferme Holleken. ‘Dit is‘thuis, comme chez nous!’ ‘Hier wonen? Te duur. Wie weet … ooit, als ik de lotto win.’ Linkebeek blijft een droom; dichtbij en tegelijkertijd ver weg. Linkebeek heeft (ook als de zon niet schijnt) iets zuiders: het groen, de vergezichten, de kronkelstraatjes rond de kerk … het heeft de uitstraling van een gemoedelijk dorpje op weg naar de Middellandse Zee. En toch is de stad vlakbij. Aan de andere kant van het spoor ligt Ukkel. De instroom van (gegoede) stedelingen, die in de groene zuidrand een nieuwe plek zoeken, blijft groot. Wie kan het hen kwalijk nemen? Haren, Drogenbos, Linkebeek; drie heel verschillende kampen. Toch zagen we gelijkenissen. Net als op die andere plekken, is de bevolking grotendeels Franstalig. De Nederlandstalige minderheid is door de band genomen oud(er). Het (taal)strijdgewoel ligt in het verleden maar heeft ook hier zijn sporen nagelaten. Aan de nieuwe realiteit is niet meer te ontkomen. Linkebeek zoekt zijn weg in de nieuwe verhoudingen. Zo is er bijvoorbeeld BECAUSE, een overlegplatform over de taalgrenzen heen, dat sterk inzet op door iedereen gedragen en gedeelde culturele activiteiten voor een breed publiek. We starten ons kamp in Linkebeek op de tonen van een tango, beleefden een mooie nazomerdag op de jaarmarkt, gingen op bezoek in het woonzorgcentrum en in Hoeve Holleken, ontvingen de verenigingen rond onze kaartentafel en gingen we in gesprek met de passanten in het Schaveyspark. En zo ronden we de kampen in 2023 af in Linkebeek.